Actrice Femke Lakerveld, voorzitter van Vrij Links, geeft een interessant interview aan het FD van 21 maart jl.:
https://fd.nl/samenleving/1471026/vrij-links-boegbeeld-femke-lakerveld-snapt-winst-bbb-svc3ca78ZBWk (gratis te lezen na registratie)
Lakerveld heeft Long Covid en dus weinig energie. Ze vertelt:
“Ze was adviseur, actrice envoorzitter van Vrij Links. Gaat ze iets afstoten, of alle drie iets minderdoen? ‘Ik ga alle drie béter doen. Effectiever. Ziekte dwingt je scherper te stellen wat belangrijk is. Je hebt gewoon geen tijd en energie meer voor bullshit.'”
En een lang, inhoudelijk citaat over Vrij Links:
“Ongelijkheid is dé bestaansgrond van Vrij Links. Maar waar de woke-beweging huidskleur en culturele achtergrond aanwijst als primaire oorzaken van achterstelling, noemt Lakerveld, terug in het chalet, sociaal-economische ongelijkheid als hoofdbron van veel ellende. Resoluut: ‘Iemand met een niet-westerse achtergrond is niet per definitie kansarm en een witte man niet per definitie kansrijk.’
Ze hekelt de Code Diversiteit en Inclusie, een gedragscode voor de Nederlandse culturele sector. ‘Wie subsidie wil, kan daar niet omheen. Maar met “diversiteit” bedoelen de opstellers overwegend “identiteit”, en niet diversiteit van ideeën. Dus maken culturele organisaties privacygevoelige turflijstjes van personeel en moeten ze vragen beantwoorden als: “Hoeveel procent van je raad van toezicht heeft bij benadering een non-binair geslacht?” Soms komt zelfs seksuele oriëntatie als factor om de hoek kijken. Maar daar heb je als werkgever of subsidieverstrekker toch helemaal niets mee te maken?’
‘Ook schrijft de Code voor dat iedereen zich “veilig en gerespecteerd” moet voelen. Bij twijfel huur je een sensitivity reader in. Maar je kunt geen kunst maken die gegarandeerd niemand kwetst. In de praktijk botsen waarden op elkaar, en dat is goed, want zo ontstaat vernieuwing. Artistieke vrijheid is, net als academische en journalistieke vrijheid, cruciaal voor de ontwikkeling van een open samenleving. Niemand heeft ook het recht om niet gekwetst te worden. De enige acceptabele vorm van censuur in de kunst is jouw recht om niet te kijken of te luisteren.’
Voorbeelden van (zelf)censuur? Don’t get her started. Van het ‘kuisen’ van de boeken van Roald Dahl en het weghalen van mogelijk kwetsende ‘naakten’ tot de manager diversiteit en inclusie van BNN-Vara die een pleidooi hield tegen stereotypen in humor, omdat dat zou leiden tot vooroordelen. ‘Maar veel humor dríjft juist op stereotypen en houdt ons een spiegel voor óver stereotypen. Bovendien: met zo’n opvatting van inclusie zet je minderheidsgroepen neer als zielig of niet weerbaar. Dat is evengoed discriminatie, geladen met morele superioriteit.’”
Renzo Verwer, blogger/auteur 