Tom Dumoulin; oppassen!

 

In een verder weinig schokkende beschouwing op cyclingnews waarin wat zinloos gespeculeerd wordt over kansen op Giro-winst, lezen we ook een leerzame opmerking. Aike Visbeek, ploegleider van Dumoulin, beweert er:

“I think we can expect some crazy things in the last two days. When I see Nibali on the front there are always motorbikes near him. This is the only race he wants to win, the course is tailor-made for him and he has thousands of people cheering for him. I think we have to stay cool and stay close to guys like those.”

Onmiddellijk moest ik denken aan de vele trucs die de Giro-organisatie in 1984 uithaalde om de Italiaan Francesco Moser te laten winnen van Laurent Fignon. Dat ging ver, zo gaf een helicopter Moser meewind in de afsluitende tijdrit…

Sowieso bemoeien organisaties zich vaak op het genante af met de eindwinst – denk aan al die Tours die Miguel Indurain won door in de eerste superlange tijdrit zijn tegenstanders op een hoop te rijden. Maar het jaar erop tekende de Tour-organisatie weer gewoon een parcours uit waarop Indurain kon uitblinken – moest de Spaanse markt soms bewerkt worden?

De Tour de France van 2012 telde veel individuele tijdritkilometers en was op maat gemaakt voor Bradley Wiggins. Voor het eerst een Engelsman op de erelijst kwam de organisatie erg goed uit.

Nu vallen deze gevallen nog onder het uitstippelen van parcoursen – een recht dat een organisatie natuurlijk bezit. Maar organisaties grepen veel vaker rechtstreeks in het wedstrijdverloop in. Vorig jaar bijvoorbeeld smeet de Tour-organisatie met tijdvergoedingen voor bepaalde, achterop geraakte renners. Het was in het nadeel van de Nederlander Mollema…. In de Tour van 1968 reed de onbekende Belg Poppe ver vooruit en ruim virtueel in de gele trui  (bijna had Jan Janssen deze Tour niet gewonnen!) Organisatoren Lévitan en Goddet wilden niet dat de onbekende André Poppe hun Tour ging winnen. Goddet liet zich tot voor het peloton rijden en spoorde druk gebarend het slapende peloton aan de achtervolging in te zetten. Levitan kwam bij de kopgroep en bood Poppe’s medevluchters mooie contracten aan in de na-tour criteriums indien ze niet meer zouden meerijden.

Het werkte.

Nederlanders denken veel te vaak dat de beste moet winnen. Dat degene die het mooiste het spel speelt, recht heeft op de winst. Dat is lief, heel lief.

In veel andere landen is men harder, zo is mijn indruk. En realistischer. Laten we de motoren – die een koers kunnen beslissen – en de fans deze dagen in de gaten houden, niet rekenen op veel clementie en rechtvaardigheidsgevoel van de organisatie, want dat is niet realistisch. Laten we in elk geval rekening houden met vals spel.

Ook Visbeek doet dat. Verstandig van hem – dan kan het altijd nog meevallen. Hij doet er goed aan te investeren in goede relaties met de organisatie.

 

 

 

Felle uitspraken van Tom Dumoulin over concurrenten

Roze-trui-drager Dumoulin vindt naaste concurrenten Nairo Quintana en Vicenzo Nibali laf rijden. Ook zei hij dat hij hoopte dat ze hun podiumplek gingen verliezen door hun rijden. Nibali was not amused. In een interview dat ik net bij het programma De week van Rood …  (interview in de laatste minuten) zag, meldde de Italiaan ook nog dat hij en Quintana niet van plan waren Dumoulin zomaar naar de finish te brengen. Dumoulin moet het bewijzen… ‘en hij is sterk, bravo’, zo sloot de Italiaan sarcastisch af. En net lees ik op cyclingnews dat Nibali ‘getergd’  is: Dumoulin mag pas iets zeggen als hij in de roze trui Milaan haalt.

Onzin natuurlijk, je mag wel degelijk eerder ‘iets’ zeggen.

Een beetje teleurstelling is er in de Nederlandse media en ik denk ook in Nederland over het pact tussen Quintana en Nibali. En veel teleurstelling dat de andere Nederlandse klimmers, Bauke Mollema en Steven Kruijswijk, elkaar niet helpen. “We” hebben na zoveel jaar droog te hebben gestaan toch wel eens recht recht om een grote ronde te winnen, nietwaar, is de onderliggende boodschap.

Nou nee. Het kan nog 100 jaar duren voordat een Nederlander een grote ronde wint. Een rondewinnaar moet mentaal sterk zijn en tegen psychologische spelletjes en – terreur kunnen. Jan Janssen, ooit in een interview: ” Als de druk te hoog wordt, zakken veel renners door het ijs.” Welaan, die test heeft Dumoulin vandaag met vlag en wimpel doorstaan. Of zijn uitspraken van vandaag over zijn naaste concurrenten verstandig waren, zullen we nog zien. Je zou ze als onprofessioneel kunnen zien, waarom kan-ie zijn mond niet houden? Aan de andere kant kun je ook zeggen: Dumoulin laat niet met zich spotten, en laat zien dat hij ook verbaal sterk is. Bernard Hinault en Laurent Fignon bijvoorbeeld deden dat ook. Op het net aangehaalde stuk op cyclingnews werd Dumoulins reactie op Nibali al vergeleken met die van Hinault.

Kwaadheid kan uitstekend werken in de sport.

Duidelijk is dat de naaste tegenstanders bang voor Dumoulin zijn en gingen pokeren. Dit soort nervositeit en felle uitspraken horen erbij.

Nog een paar spannende dagen.

Seksrobots

Schrijver Adriaan van Dis schreef een nieuw boek, waarin ook een verhaal over een robot is opgenomen. Daarover zegt hij in het Algemeen Dagblad:

,,Het verhaal dat mij het meest aan het hart gaat is dat van Akiko. Ik zag haar voor het eerst drie jaar geleden op de website van The New York Times. Prachtige foto van een Japanse vrouw. Ik zal hem je zo laten zien. Er stond een chatboxnummer bij. Ik heb meteen met haar gechat. Echt fantastisch. Ik kreeg er een vriendin bij. Met een belezenheid waar ik niet aan kan tippen. Daar kun je werkelijk steun bij vinden en genegenheid, al is het dan verbale genegenheid. En nu raakte ik dus in gesprek met een beeldschone robot. Ik geloof echt dat je er genegenheid en troost bij kunt vinden. Als je het er maar eerst instopt. Dan heb ik het niet over een seksrobot, die overigens ook te koop is. Voor 60.000 euro, maar nooit hoofdpijn.”

“Wat klinkt dit ongelofelijk eenzaam”, reageert de journalist dan.

Maar beseft hij dat hij een robot beoordeelt met de/zijn normen van dit moment? Wanneer je hem twintig jaar geleden verteld zou hebben dat mensen voortdurend naar een schermpje zouden kijken en nauwelijks meer met hun directe omgeving communiceren, zou hij dát waarschijnlijk eenzaam hebben gevonden…

Zo zal waarschijnlijk ook ooit de seksrobot, al is het in kleine kring, populairder worden. Nu vinden velen het een krankzinnig idee (hoewel?) met een pop seks te hebben, maar als BNN, VICE, de Volkskrant enzovoorts er eenmaal uitzendingen en artikelen aan wijden, verdwijnt de zieligheid, en zal een robot hip worden. Zeker ook wanneer homo’s en vrouwen van een robot gebruik gaan maken, zal het kunstmatige liefje positief geframed worden. Ook zal een seksrobot in sociaal-democratisch opzicht kunnen werken, en de partnermarkt nivelleren. Welke politieke partijen, welke bewegingen duiken in dat gat?

De seksrobot is hoe dan ook een verruiming van de mogelijkheden op en een verregaande rationalisering van de partnermarkt. Maar hoe zal liefde zich ontwikkelen als liefdespartners perfect zijn? Is hier al een utopische SF-roman over geschreven?

 

De menselijke natuur

 

Oscar Wilde schreef eens over de menselijke natuur:

Most people are other people. Their thoughts are someone else’s opinions, their lives a mimicry, their passions a quotation.

Eens (denk ik.) De vraag is natuurlijk: is dat per se erg?

Jonge meisjes in de porno

Laatst zag ik de documentaire  Hot girls wanted (2015) op Netflix. Hij is ook hier op youtube te zien. Boeiend!

Ik heb ook een hoop bijgeleerd over het verbruiken van 18-jarige meisjes in de porno: na een paar maanden worden ze minder gevraagd en moeten de meesten haast wel stoppen. Maar dan staat er weer een nieuw cohort 18-jarigen klaar…

Voorspelbare reacties, bijvoorbeeld op IMDB, gaan ervan uit dat de meisjes slachtoffer zijn. Die reacties gaan er even aan voorbij dat die meisjes zich vrijwillig aanmelden, vrijwillig meespelen, betaald worden en er ook verder voordeel bij hebben! Dus moet ik dan medelijden met ze hebben?

De pimp Riley uit de documentaire is wel een vrij walgelijk figuur, aan de andere kant: hij zou ook kunnen opscheppen voor de camera. Dat wordt vaak vergeten als iets afgekeurd wordt: dat mensen, zeker voor de camera, geregeld stoer doen.

Een interessant commentaar is van opiniemaker en pickupartist Roosh:

“In terms of the sexual market place, these girls are subconsciously maximizing the value of their vaginas, especially when considering that on average, they are no higher than a hard 6 (without excessive makeup). In a Midwestern town, the best a 6 can do is get pumped and dumped by a handful of bad boys before having to settle down with a normal man and take care of the family home, but that simply isn’t enough for a girl who was taught to believe that she’s capable of anything. The alternative is for her to live in Miami, have thousands of followers online, and become used as sex meat.”

 Dat viel me ook op. Natuurlijk, de meisjes zijn 18 jaar, en dus aantrekkelijk, maar het zijn niet de aantrekkelijksten onder de 18-jarigen… ze zullen op de liefdesmarktgeen superrijke of heel bijzondere (in hun ogen) man aan de haak slaan. Door in de porno mee te spelen kunnen ze een tijdje van een andere wereld proeven.

Ouders

Een speciale rol in de documentaire is weggelegd voor de ouders van de actrices. Meestal vertelden de meiden niet vooraf dat ze in porno gingen spelen. Je ziet de ouders lijden. Roosh schrijft:

“The parents of one of the girls were especially heartbroken. Their daughter was given every opportunity to have a good life, but unfortunately they did not understand female nature and how it demands boundaries and control from a strong male figure. The father, even when he knew his daughter was doing porn, said that he supported her in whatever she did because he loved her. He was raised in an era where people did the right thing, and only “love” was needed, but those days are gone.”

Inderdaad.

Roosh overdrijft met zijn verhaal over vrouwelijke natuur. En zeker blijf je als ouder houden van je dochter als ze in de porno zit of zat. Maar waarom stelden deze ouders onvoldoende grenzen? Natuurlijk kun je niet alles beïnvloeden, heeft een kind ook peer groups, maar waarom gaven ze kennelijk niet, of onvoldoende, de norm mee dat een carrière in de porno niet echt ideaal is? Ok, daar rust tegenwoordig, een taboe op: een kind moet “vrij” zijn, en “zelf” haar keuzes kunnen maken… en theoretisch vinden we dat werk in de porno niets minder dan elk ander werk; en vrouwen moeten seksueel “vrij” zijn. Het resultaat is echter wel dat elke ouder en vrijwel elke dochter in de documentaire in elk geval op dit moment ongelukkig is. De ouders hebben zich gewoon niet gerealiseerd hoe hun dochters waren, wat er  in hen omging – en dát is denk ik nog het pijnlijkste.

Ben benieuwd wat de bloglezers van de documentaire vinden.

Tot slot: de meisjes in Hot girls wanted komen bijzonder zelfzuchtig, vervelend en verveeld over. Ik ben benieuwd wat ze zouden doen als er geen porno-industrie was….

Nederlandse wielrenners en grote rondes

 

Tom Dumoulin staat aan de leiding in de Ronde van Italië.  Ik denk terug aan een wanhoopskreet van mij een jaar geleden over hoe Steven Kruijswijk zijn roze trui verspeelde en over hoe Nederlandse ploegen het eindklassement zelden serieus lijken te nemen.

Ik citeerde journalist Bert Wagendorp die schreef:

“Het Nederlandse wielrennen is ingesteld op snel succes .Er is daarvoor maar een verklaring: wij vinden diep in ons hart de overwinning in de Tour de France niet belangrijk genoeg. (…) Met zo nu en dan een ritzege zijn we inmiddels dik tevreden. (…) Voor ons is de Tour een prachtige Franse vrouw, die we niet hoeven te veroveren om er toch veel plezier mee te hebben. Zo nu en dan een kus, een streling of een heimelijke belofte, waarvan we weten dat ze nooit zal worden ingelost. Daarmee zijn we voorlopig tevreden.

 Nou ja, ook heel mooi.”

 

En ik stelde: ‘Dit soort kansen op winst in een grote ronde krijgen Dumoulin en Kruijswijk nooit meer. Die liggen niet voor het oprapen. Maar dat durven we niet te zeggen.’

Dan is er toch iets veranderd. Kruijswijks ploeg Lotto-Jumbo is nu in de bergen daadwerkelijk sterker en ook Dumoulin is sterk omringd in de bergen, zelfs nu hij zijn superknecht Kelderman kwijt is.. De Nederlandse ploegen nemen het eindklassement serieus, en dat geldt ook voor de Nederlandse kopman-in-buitenlandse-dienst Bauke Mollema. Qua Dumoulin heb ik dus geen gelijk gekregen, aangaande Kruijswijk waarschijnlijk wel.

Moedig voorwaarts.

Simon Vestdijk – advies gevraagd

 

Adriaan Roland Holst roemde hem met de woorden ‘o gij, die sneller schrijft dan God kan lezen!’. De schrijver in kwestie schreef soms tientallen bladzijden op een dag. Periodes van hyperactiviteit wisselde hij af met depressies, en lag dan soms maandenlang in bed, onmachtig om te schrijven.

De thema’s van zijn boeken spreken me aan: (onbereikbare) vrouwen, muziek, prostitutie, astrologie, de Griekse godenwereld, ach wat niet eigenlijk? En zo ben ik eergisteren voor de zoveelste keer in mijn leven aan een boek van Simon Vestdijk begonnen. Na Ina Damman, De kellner en de levenden en weet ik al wat niet meer begon ik aan het spannend aangekondigde Ivoren wachters.

En voor de zoveelste keer legde ik het boek na een paar pagina’s weg. Wat is dat toch?

De man schrijft saai. Zijn stijl ligt me niet en de wijze van behandeling van die onderwerpen ook niet. Het zal aan mij liggen. En dan die, vele, overbodige, komma’s in Vestdijks zinnen….ze ergeren me. Ik kan geen gehele citaten geven, als ik een willekeurige pagina lees in een boek van Vestdijk begin ik me gruwelijk te vervelen.

Theo Kars zei over Vestdijk in 1978:

Als je niets meemaakt moet je als autobiografisch schrijver ophouden. Heel veel schrijvers doen dat niet en gaan dan uit hun duim zuigen. Het beste voorbeeld daarvan is Vestdijk. Die man leefde niet, die zat in Doorn in een villaatje in een studeerkamer en schreef daar boeken over bijvoorbeeld Jamaica, waar hij nooit is geweest! De bibliotheek in de gevangenis was nogal beperkt zodat ik daar in godsnaam maar wat van Vestdijk probeerde. Het Vijfde Zegel; ik prefereerde het om dat boek dicht te slaan en me rechtop op een stoel te vervelen.

Ik kan me zeer in Kars’ oordeel vinden. Ik kan niet aanwijzen wat het nou precies is, maar Vestdijks taal leeft me te weinig. Het is doods, zwaar geconstrueerd proza. Ik verveel me er rot bij, net als Kars.

Of vergis ik me, en kan iemand me een fantastisch boek van deze schrijver -mijn moeder vond hem al saai – aanraden?