[Dit is een gastbijdrage. Bron: , https://www.gooieneemlander.nl/ , 13 april 2024. Met dank aan BJ van Oel en de Gooi en Eemlander]
De op 9 april overleden Max Werner (1953-2024), voormalig zanger van symfonische rockband Kayak, had niet alleen een geweldige stem, maar was ook een beminnelijke man, bescheiden en op het verlegene af.
Werner werd in Den Bosch geboren in een muzikaal gezin. Zijn vader was cellist en zijn moeder pianolerares. Ook zijn grootouders leefden van de (klassieke) muziek. Op zijn zesde kreeg hij drumlessen, hoewel zijn moeder hem liever achter de piano had gezien.
Toen Max Werner naar het muzieklyceum in Hilversum ging, studeerde hij percussie en piano. Hij leerde daar ook toetsenist Ton Scherpenzeel kennen en drummer Pim Koopman. Dat leidde in 1972 in Hilversum tot de oprichting van de band Kayak, met Scherpenzeel als bandleider.
Tegen zijn zin in
Ze waren nog niet eens allemaal in de twintig toen Kayak bekendheid kreeg. Max Werner werd, tegen zijn zin in, benoemd tot zanger. Ton Scherpenzeel zei daar ooit over:
“Max werd geforceerd zanger, omdat wij hem zo goed vonden, en hij liet het gebeuren. Toen Max niet meer wilde zingen, werd hij drummer. We konden kiezen, zei hij: Max ging uit de band of achter de drums. Omdat we Max er graag bijhielden, hebben we drummer Charles-Louis Schouten verteld dat Max zijn plek zou innemen.”
‘Vreselijk’
Werner wilde altijd al liever drummen, want hij vond zijn stem ‘vreselijk’. Hij kon dat beeldend vertellen: “Dat nasale, ik vond het niet fijn om mezelf terug te horen.” Hij kneep dan lachend met twee vingers zijn neus dicht en zong een paar regels, om maar aan te geven hoe hij zichzelf vond klinken. Optreden was voor hem ook moeilijk. “Podiumvrees. Ik dronk vooraf dan nogal wat en wist na afloop van het concert vaak niet meer hoe het was geweest. Toegiften, daar had ik ook een hekel aan. Dan moest je nóg een keer dat podium op.”
Terwijl heel Nederland Max Werner in de jaren 70 en 80 als een topzanger beschouwde, hij de uitstraling had van een ‘echte popster’ en ook het gezicht van Kayak was – bijvoorbeeld in TopPop – kreeg hij steeds meer een hekel aan zijn rol als ‘lead singer’. Al werden de nummers ‘See see the Sun’ en ‘Starlight Dancer’ mede dankzij zijn sterke vocalen flinke hits.
Achtergrond
Na vijf albums wilde Werner stoppen. Maar hij werd slagwerker bij Kayak en zo kon hij zich op de achtergrond houden, terwijl de nieuwe zanger Edward Reekers meteen met zijn neus in de boter viel. Reekers was de ‘lead singer’ op de succesvolle plaat ‘Phantom of the Night’, die in 1979 piekte op de tweede plaats in de Album Top 100. Op die elpee stond ook de grootste hit van Kayak: ‘Ruthless Queen’.
In 1982 eindigde het verhaal. Kayak werd ontbonden. Max Werner had in 1981 al een grote solohit gehad met ‘Rain in May’. Dat nummer werd een succes: derde in de Top 40, tweede in Duitsland en 74ste in de Amerikaanse Billboard Top 100. Met die door hemzelf zo verfoeide stem bouwde hij een solocarrière op. Dat leverde vier albums op. Werner speelde ook nog mee bij Ekseption en Earth & Fire.
Postbode
Tussendoor was Werner opeens gewoon postbode in Houten. Wars van de spotlights en ondanks het feit dat hij in die tijd een bekendheid was, sorteerde hij dagelijks de post en bracht die rond op de fiets, zoals ook is te zien in het tv-programma Classic Albums, dat in 1997 werd uitgezonden. Voor die gelegenheid was de band weer bijeen gebracht, werd gemusiceerd en ingezoomd op het leven van onder anderen Werner.
Dat hij als hitzanger ineens de post rondbracht, vond hij geen vernedering. “Integendeel, ik vond het hartstikke leuk”, vertelde hij. “Eigenlijk gaat het me er altijd om dat ik het prettig heb met andere mensen. En bij de posterijen had ik fijne collega’s. Ik ging echt met plezier naar mijn werk. Tussen de bedrijven door rommelde ik muzikaal ook nog wat thuis in m’n studiootje.”
In 1999 deed hij mee aan de reünie van Kayak, al duurde het maar kort. Na een jaar met één album, waarop Werner weer als zanger was te horen, moest hij stoppen. Max Werner had een intense vorm van epilepsie. Op latere leeftijd kon het voorkomen dat hij acht heftige aanvallen per dag kreeg. “Maar ik zou sowieso zijn gestopt”, zei hij recent nog. In de onderlinge verhoudingen ging nog weleens wat scheef en Werner wilde niet meer zingen.
Klein
Toen hij vanuit Hilversum met zijn partner Tiny naar een appartementencomplex in Eemnes verhuisde, was zijn leven al klein geworden. Vanwege de kans op een epileptische aanval kon hij nauwelijks het huis uit. Soms kreeg hij bezoek van zijn vroegere bandmaat en vriend, gitarist Johan Slager. De laatste keer dat ze elkaar zagen was op 3 april in het Rosa Spier Huis, kort voor Werners dood, een gemoedelijk samenzijn.
Na een zware longontsteking was hij namelijk naar het Rosa Spier Huis gegaan, de Larense woon- en werkgemeenschap voor kunstenaars en wetenschappers op leeftijd. Zijn bekende felgeel gekleurde fiberglas Arbiter drumset had hij in 2012 al geschonken aan Museum RockArt in Hoek van Holland. Dat drumstel is een blijvende herinnering aan Max Werner, net als de platen die hij, met en zonder Kayak, maakte en die nog altijd door een grote schare fans wereldwijd worden beluisterd.
Bert-Jan van Oel
Ontdek meer van Renzo Verwer, blogger/auteur
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Renzo Verwer, blogger/auteur 