Vóór 1950 daagde je als schaker de wereldkampioen persoonlijk uit. Dat systeem sloot mensen uit, maar werkte geregeld ook goed; zo werden mensen als Lasker, Euwe, Capablanca en Aljechin wereldkampioen. Officiëler werd het in 1950 toen de FIDE het eerste KANDIDATENtoernooi om tot de uitdager van de wereldkampioen te komen, organiseerde. De wiki-pagina hierover meldt onder meer:
Die regeling kwam er na het overlijden van wereldkampioen Alexander Aljechin in 1946, waarbij de vorige wereldkampioen Max Euwe de regeling van het wereldkampioenschap overdroeg aan de FIDE. Voordien was de wereldtitel privé-bezit van de wereldkampioen, die zelf kon bepalen wie hem mocht uitdagen en tegen welke voorwaarden.
De deelnemers zijn de spelers met de beste resultaten in de interzonale toernooien, waaraan de spelers met de beste resultaten in de zonale toernooien mochten deelnemen. Zo werd een cyclus van drie jaar ingesteld voor zonale toernooien, interzonale toernooien, kandidatentoernooi en wereldkampioenschap.
Het eerste kandidatentoernooi werd georganiseerd te Boedapest in 1950 met tien spelers en dubbele ronden.[1] De winnaar David Bronstein mocht wereldkampioen Michail Botvinnik uitdagen.
Een van de sterkste kandidatentoernooien was dat te Zürich in 1953 met 15 spelers en dubbele ronden, waar Vassily Smyslov won. (…)
Verder op deze wiki:
Toen Robert Fischer na het kandidatentoernooi in Curaçao – waar Tigran Petrosjan won – 1962 klaagde dat de spelers van de Sovjet-Unie met elkaar samenspanden tegen hem door onderling remise te spelen en zelfs opzettelijk te verliezen tegen een landgenoot met betere kansen,[5][6] verving de FIDE in 1965 het kandidatentoernooi door kandidatenmatches tussen telkens twee spelers met rechtstreekse uitschakeling.
In mijn boek over Bobby Fischer ging ik in op het kandidatentoernooi 1962; Jan Timman schreef er een compleet boek over.
Er kwamen later roemruchte kandidatenmatches, o.a. Kortsnoj – Karpov (bleek een WK-match!), Spasski – Kortsjnoj en Hübner – Smyslow. In 1985 ging de FIDE terug naar een toernooi: dat van Montpellier 1985. Onder andere Bert Jan van Oel en Alexander Münninghoff versloegen dit toernooi voor de kranten; ik volgde het intensief via Teletekst en de papieren kranten. Jan Timman kwalificeerde zich in Montpellier voor de kandidatenmatches.
Meer kandidatentoernooien volgden en nu zijn we aangeland bij Toronto 2024 – het toernooi dat de uitdagers van het WK algemeen en het WK vrouwen gaat opleveren.
U kunt het bijvoorbeeld volgen op chess24-YouTube, ik vond hier het vrouwentoernooi:
Ik vond een live-link met de partijen, beelden en commentaar op https://www.chess.com/events
De GM’s Howell, Hess en Judit Polgar geven er commentaar op het mannentoernooi.
Anderen becommentariëren er het vrouwentoernooi; ik heb dat nu in beeld, maar men volgt momenteel niet Lei Tingjie, die ik supporter.
Judit, ongetwijfeld de sterkste van de drie, is op het moment dat ik kijk naar het mannen-evenement veel aan het woord. Judit (47) zegt: ‘When I was a youngster, I followed my idea …’
Ik kan mijn ogen dan echt niet meer van het scherm loslaten, zeker nadat een andere commentator bij een zet roept:
This kind of move is the choice of a new generation.
Ontdek meer van Renzo Verwer, blogger/auteur
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Renzo Verwer, blogger/auteur 