Lale Gul naar VVD: ‘Een volgende keer’ op de lijst

In Nieuwe Revu van deze week staat deze week een interview met Lale Gül, de Nederlandse schrijfster van Ik ga leven en het zojuist verschenen Ik ben vrij.

In het stuk stond een nieuwtje verscholen dat de schrijfster en journalist Wim Spijkers niet naar buiten brachten – dus doe ik het. De schrijfster kan zo de politiek in:

Ik ben al eens gevraagd voor de landelijke politiek, maar dat trok me nooit zo. Je moet dan altijd meteen op de actualiteit reageren en als je maar iets verkeerds zegt, word je alweer afgemaakt. Niemand blijft echt loyaal aan politici. Ik zag het een beetje bij Omtzigt en ook bij Caroline en Dilan: de ene dag ben je de held en de andere dag kotst iedereen je weer uit.

(…)

Er waren ook andere partijen, maar ik was het meest geïnteresseerd in de VVD. Ik ben daarna ook voor het Europees Parlement gevraagd. Dat wilde ik wel, want dan heb ik die nadelen niet en kun je wellicht iets van je idealen verwezenlijken. De timing was alleen niet zo goed, net nu mijn nieuwe boek uitkomt. En misschien ben ik ook nog te jong. Maar een volgende ronde wil ik best meedoen.

Scheiding kerk en staat. En: Wilders

En wat zijn dan die politieke denkbeelden van Gül? Wel ze zegt er concreet wat over:

Ik vrees de dag dat de oudere generatie, die nog wel dingen durft te zeggen, uitsterft. En dat ik dan zit opgescheept met een laffe generatie die niks meer durft te zeggen.’

Omdat ze niet ‘onnodig willen provoceren’, zoals dat heet?
‘Provoceren brengt juist nieuwe ideeën. Theo van Gogh is al twintig jaar dood en we hebben het nog steeds over hem. Dat zijn de mensen die op de barricades staan en af en toe, ja, opschudding veroorzaken. Ik voel me erg eenzaam als ik het bijvoorbeeld over de scheiding van kerk en staat heb. Wanneer ik zeg dat boa’s en politiemensen geen hoofddoeken of andere religieuze symbolen mogen dragen, kijken mensen van mijn leeftijd me aan alsof ze water zien branden. Ik heb heel veel meningen die alleen door boomers worden gedeeld. Als die er straks niet meer zijn, ben ik nog de enige roepende in de woestijn.

Ik denk, nee weet, dat ze hierin ongelijk heeft. Het is altijd leuk jezelf als eenzame strijder te zien, maar bij de scholierenverkiezingen en ook onder de echt stemmende jeugd scoorde de PVV goed.

Op WNL-tv afgelopen zondag zei Gül in dit verband iets politieks interessants:

Gül vertelt dat links-progressieve mensen in haar kring zeggen dat zij zich beter niet kan uiten over de moslimgemeenschap. Ze zou dan “misbruikt” worden. “Bijzonder, want ik vertel gewoon een persoonlijk verhaal”, reageert Gül. “Maar dat kan je volgens links-progressieve mensen beter niet doen, want dan kan Wilders dat gebruiken als een stok om de moslims mee te slaan.”

Het eeuwige Wilders-in-de-kaart-speel-verwijt. Schokkend dat mensen dat durven te gebruiken tegen anderen met een niet-welgevallig verhaal. Snappen de verwijters dan niet dat wanneer je dat zegt, je Wilders gelijk geeft?

Lale Gül (1997, Kolenkitbuurt, Amsterdam) ging tot haar zeventiende in het weekend naar een Koranschool van Stichting Milli Görüş. In haar autobiografische debuutroman Ik ga leven betwist ze alles wat ze daar geleerd heeft en meer. Er werden er meer dan 325.000 van verkocht. Nu is verschenen: Ik ben vrij (Uitgeverij Prometheus), waarin zij de balans opmaakt van haar leven na haar eerste boek – een leven vol avontuur, bedreigingen, het huis uit gaan, en de nu extra moeizame relatie met haar familie en de islam.

---

Ontdek meer van Renzo Verwer, blogger/auteur

Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.