In Memoriam Kees Penning (1954-2024): markant figuur

Midden, in spijkerblouse: Kees. Rechts: Andries, ook al lang niet meer onder ons.

Het is pas een dag of tien bekend: Kees Penning overleed in januari dit jaar. Hij werd 70 jaar oud. Kees was ruim 45 jaar bewoner van de Cleyndertweg-flat in Amsterdam-Noord. Dé jongerenflat (hun site nu: https://www.facebook.com/groups/cleyndertflat/) die de opvolger was van de beruchte Zilverberg-flat aan de overkant (zelfmoorden, criminaliteit, gevaren), waar bijvoorbeeld schaker/schrijver Jan Timman en politicus Ton Elias nog woonden.

Aan de Cleyndertweg werden zowel studenten als jongeren als ex-delinquenten gehuisvest…

Sandra Donk, een zeer goede bekende van vele flatmensen en ook zelf flatmens, had van onze oude scene het meeste contact met Kees en zijn kringen. Sandra schreef onlangs in een FB-bericht:

Rust zacht Kees Penning  (…)

Hij heeft een paar dagen voor zijn overlijden nog zijn 70ste verjaardag gevierd. 

Lieve Kees, ik ben blij dat ik je toch nog voor die tijd heb gesproken. Met Kerst stuurde je nog een lief berichtje en mijn nieuwjaarswensen zijn door je gelezen. Ik heb verschrikkelijk met je gelachen in de flat en je vriendschap meer dan gewaardeerd. Ik hoop dat je inmiddels op een betere plek bent al geloofde je daar zelf niet in.

Sandra sprak in latere herinneringen nog over Kooten en De Bie-imitaties en Kees’ hekel aan Mulisch.

Dat klopt, Kees hield van Willem Frederik Hermans en ook wel van Gerard Reve. Hermans was zijn grote literaire held en hij deelde de hekel die Hermans had aan Menno ter Braak. Student L., die wel iets had met Ter Braak, lag dan ook wel eens onder vuur bij Kees…

Leeftijd

Toen ik in 1994 in de flat kwam wonen was Kees Penning al een jaar of veertig; veel van de jongeren in de flat, waaronder ik, waren tussen de 18-24 jaar. Kees hoorde bij de oudere garde, al woonden in en hingen in de jongerenflat ook wel ouderen van buiten de flat rond.

Twintig jaar: best een verschil. Maakte niet uit.

Had Kees Nederlands gestudeerd?

Hij had een enorme algemene kennis. En van Nederlandse literatuur. Van geschiedenis, politiek. Hij discussieerde graag met de politicologiestudenten van de flat die op zijn afdeling veelvuldig aanwezig waren. Misschien (misschien he!) zou je hem een Fortuynist kunnen noemen – Pim Fortuyn was destijds nog columnist/opiniemaker.

Kees kende je vooral uit de bar. In mijn herinnering dronk hij altijd Brand bier en de Koninck.

Kees las als een van de eersten het boek In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon (1995) van Bart Croughs. Een boek dat schopte tegen de heilige huisjes van de progressieve intellectueel; wat fragmenten vindt u hier: https://www.euronet.nl/users/bc/welkom.html

** Een versie van Croughs’ boek anno 2024, schoppend tegen de heilige huisjes van progressief Nederland, zou vermoedelijk heten: In de naam van de menstruerende, de Palestijn, de queer en de moslim. **

Kees vond dat Croughs ‘Gewoon gelijk had’. Kees, Vlaardinger, had het over:

‘De heilige drie-eenheid die in Nederland de smalle marges van het denken voorschreef: God, Sonja Barend en het Jeugdjournaal. Altijd maar op die pseudo-zielige mensen gericht.’

Scherp!

Over Kees’ privéleven hoorde je weinig. Hij kwam uit Vlaardingen en had daar nog een moeder en een zus. Hij ging naar hen toe. Hij had hen lief. Anderen kenden Kees vast beter dan ik hem kende, maar… mijns inziens was Kees niet iemand die graag zijn diepste zieleroerselen (ik weet zeker dat taalfanaat Kees dit niet als het officiële zieleNroerselen spelde) deelde.

Kees was graag in de bar, die in mijn tijd vanaf 19 of 20 uur open was. Hij zat aan de bar, hij las er ook wel de krant en hij deed aan poolen en biljarten. Hij oreerde graag. Hij had een luide stem, doch niet hinderlijk. Behalve misschien als hij heel veel op had, maar dát nu kan ik me weer niet herinneren.

Vaak bleef hij hangen in de bar, hielp mee met opruimen en zat dan bij de nazit. En waar ik na een nazit tot vier/vijf uur de volgende dag gebroken was…. sliep zo’n Kees gewoon de hele dag. Tot 17.30u of zo, net op tijd om boodschappen te doen – in die tijd waren winkels tot 18.00u open, pas onder Paars 1 werden winkeltijden verruimd.

’Kees ziet in de winter geen daglicht’.

Zeiden D. en ik wel eens. We lachten. Waren we licht jaloers?

Kees was kleurrijk. Kees was het meubilair van de bar/het trefcentrum. Kees had ook een vorm van stadsangst, kwam niet graag buiten Noord. Hij vond Noord wel best. Een gevleugelde uitspraak van hem:

‘Je hebt hier toch alles: de bar, de C1000 [ supermarkt – RV] en het snookercentrum. Je hoeft niet naar de stad.’

Ja, daar grijnsden we wel om. Wij vonden Noord ook leuk, maar wilden best vaak naar de stad. Hadden er vaak wat te zoeken: studie, werk.

Kees had ook wel werk: bij de post en als docent.

Kees zag ik in 2013 voor het laatst. Hij had zijn stadsangst gelukkig weer overwonnen. Was speciaal voor oud-flatafdelingsgenoot Ivo Stork naar de Staatsliedenbuurt gekomen. Top! Kees was grijzer, maar zijn felheid en gein waren nog altijd als vanouds.

De laatste maanden zochten diversen van de oude scene, ook ik, nog contact met hem. We wisten dat hij was opgenomen in een zorgcentrum. Lange tijd hoorden we niets. De verhalen gingen wel: kanker, Parkinson, bijna blind.

Wat is het toch naar om oud te worden. Piet van der Weide, nu 81, zei al meermalen:

‘De ouderdom …. is een RAMP.’

Het verdict kwam in juni: Kees is al een tijdje niet meer onder ons. Nog gehoord: Kees won nog wel de pubquizzen in zijn zorginstelling.

Echt iets voor hem!

---

Ontdek meer van Renzo Verwer, blogger/auteur

Abonneer je om de nieuwste berichten per mail te ontvangen.