Wereldpoëziedag (III)

Een van de vele, mooie, poëtische woorden der Nederlandse taal vind ik: ‘winkeldochter’. Het woord is intrinsiek prachtig-licht-mysterieus.

Op wiki lees ik erover:

‘ Een winkeldochter is een onverkoopbaar artikel dat lang in een winkel ligt. In overdrachtelijke termen wordt het soms gebruikt voor een meisje dat niet getrouwd geraakt. Het is in sommige gevallen voor een klant interessant een winkeldochter te kopen, omdat het vaak nog een oude prijs heeft. Door regelmatige opruimingen en assortimentswisselingen zijn winkeldochters die jaren in een winkel liggen in de meeste branches zeldzaam geworden. Winkels met een uniek assortiment, zoals een antiquariaat, hebben wel nog regelmatig te maken met winkeldochters.’

Herkenbaar in mijn branche, het antiquariaat.

Op https://www.literairnederland.nl/weerloos/ schrijft Hettie Marzak:

‘Er was op dit late uur niemand te zien op straat, dus trok ik de bak onder een lantaarnpaal en haalde de boeken er een voor een uit. Twintig delen van de Summa-encyclopedie in kleur, oude woordenboeken en een stapel romantische winkeldochters die je op elke rommelmarkt als oude bekenden kunt begroeten. Weeskindertjes waren het, vondelingenboeken die vochtig van condens verkleumd in de kliko lagen, als een nestje ongewenste kittens dat in een vuilniszak in de berm achtergelaten was om er maar vanaf te zijn. Voor mij zijn boeken bezield, (…)

Romantische winkeldochters, weeskindertjes, toe maar… Een winkel zit er mooi mee. Tegelijkertijd: je gaat je er als medewerker ook aan hechten. En als zij verkocht is, denk je steeds: wat doet die lege plek daar? 😉