Vrouwen en werk

Soms belandt een bijzondere, tot nadenken stemmende mail in mijn  brievenbus. Ik mocht hem publiceren, en dat doe ik – op het gevaar af voor misogyn te worden uitgemaakt.

Een mannelijke journalist liet me weten:

‘Op mijn werk hadden we een zogeheten Medewerkers Tevredenheids Onderzoek. Groepsgewijs moesten we tot conclusies komen over wat er bij onze werkgever verbeterd zou kunnen worden en hoe wij onszelf zouden kunnen verbeteren. Natuurlijk weer zo’n kostbaar project dat nergens toe leidt maar dat wel lekker veel geld in de la van het organisatie-advieskantoor brengt dat het onderzoek verrichtte. We moesten post-its met hartenkreten en/of wensen/eisen maken en die op een bord plakken. Een mannelijke collega had op een van zijn briefjes geschreven: er zouden meer vrouwen bij de krant moeten werken.

Ik vroeg hem waarom hij dat had opgeschreven. “Omdat ik dat vind”, zei hij. “Maar waarom vind je dat dan?” vroeg ik. “Nou gewoon, het moet fifty-fifty zijn.”

Ik legde toen uit – waar meerdere en ook vrouwelijke collega’s bij zaten – dat bij ons op de krant al bijna een 50/50-verhouding qua man en vrouw bestond. Dat ik het een nadeel vond dat vrouwen regelmatig met zwangerschapsverlof zijn of hun werk niet goed doen omdat ze naar huis moeten om de kinderen van school te halen. Dat vrouwen leuke en erg mooie, empathische artikelen schreven over: dierenleed, ziektes (mevrouw Jansen  is al jaren reumatisch, maar krijgt van de gemeente geen scootmobiel), school (vooral als er weer eens een ballonnenfeest is op de school waar haar eigen gebroed zich bevindt) en hun eigen hobby’s (golf, paardrijden).

Maar dat als we eens een primeur hebben, die altijd van een man komt. En dat vrouwen niet zulke nieuwsjagers zijn, zo is onze ervaring. Want ze durven/kunnen/willen zich niet in iets vast bijten en stoppen als een woordvoerder de deur dichthoudt in plaats van elders door te zoeken. Nou, toen viel het even stil…

Later kwamen drie mannelijke collega’s me besmuikt vertellen dat ze vonden dat ik wel een beetje -een beetje hoor- gelijk had. Ze kwamen langs, papieren onder de arm, en ze schoten weg na hun opmerking te hebben gemaakt.

Natuurlijk generaliseer ik, want er is altijd wel een uitzondering te vinden. Maar het is wel waar. En dat is niet omdat vrouwen daar nooit de kans toe hebben gekregen, ze hebben alle kansen. Ze willen gewoon niet. Ze willen naar hun kinderen, en hun werk is prioriteit nummer twee of nummer zeven, want de verjaardag van de buurvrouw is ook zo belangrijk.

Mannen zijn gewoon gemiddeld veel monomaner, kunnen zich beter focussen en hebben meer interesse  voor zaken als het inpolderen van land, het bouwen van de hoogste toren, het ontdekken van geneesmiddelen. Daarom schaken mannen doorgaans beter dan vrouwen, vrouwen willen niet alles opzij zetten voor “een spelletje”.

En natuurlijk, de vrouwen die primeurs willen en kunnen maken, daar ben ik voor. Maar dan moeten ze er wel moeite voor doen. Vrouwen die topschaker willen worden? Prima, Judit Polgar bewijst dat het kan. Wetenschapper?  Prima! Ben ik voor. Maar ik ben ertegen dat we overal fifty-fifty doen, omdat zo zou moeten.

Ik zou het een verademing vinden als vrouwen gewoon weer gingen werken in beroepen waar ze goed in zijn (zorg, kinderopvang, decoratieve beroepen) in plaats van halve mannen te worden in prestatiegerichte bedrijfstakken. En dat ze dan voor die inspanningen in hun sterke sectoren gewoon de waardering krijgen die ze daarvoor verdienen. Dat zou een stuk normaler zijn dan wat er nu gebeurt.”

---

Ontdek meer van Renzo Verwer, blogger/auteur

Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.